هر آنچه باید درباره اختلال وسواس فکری-اجباری (OCD) بدانید

اختلال وسواس فکری-اجباری (OCD) یک بیماری مزمن روانی است که با وجود وسواس‌ها، اجبارها یا هر دو مشخص می‌شود. بر اساس اعلام انجمن روان‌پزشکی آمریکا، حدود ۲ تا ۳ درصد از افراد در ایالات متحده به این اختلال مبتلا هستند و از روان سالم قطعی بهرهمند نیستند.

افرادی که به OCD دچار هستند، معمولاً افکار ناخواسته و تکرارشونده‌ای را تجربه می‌کنند که آن‌ها را به انجام رفتارهای خاص وادار می‌کند. این رفتارها برای کاهش اضطراب ناشی از افکار وسواسی یا پیشگیری از تحقق ترس‌های دائمی آن‌ها انجام می‌شوند.

برای مثال، بسیاری از مردم چندین بار چک می‌کنند تا مطمئن شوند که درب ورودی قفل است یا اجاق گاز خاموش شده است. همچنین داشتن برخی خرافات یا عادات خاص– مانند ضربه زدن به چوب یا پوشیدن لباس تیم محبوب هنگام تماشای مسابقات– رفتاری رایج است. هرچند این عادات می‌توانند احساس امنیت بیشتری به فرد بدهند، اما به‌هیچ‌وجه به معنای داشتن OCD نیستند.

ممکن است افرادی را ببینید که می‌گویند «من خیلی OCD دارم»؛ زیرا مثلاً میز کارشان باید حتماً مرتب باشد یا بلافاصله بعد از غذا، ظرف‌ها را می‌شویند. اما OCD بسیار عمیق‌تر از این عادات معمولی است. زندگی با این اختلال به معنای تحمل ذهنیتی است که فرد را اسیر تکرارهای اجباری می‌کند.

استفاده غیرمسئولانه از عبارت “OCD” برای توصیف عادات یا رفتارهای روزمره نه تنها اهمیت این اختلال را کم‌رنگ می‌کند، بلکه از مشکلات واقعی افرادی که با آن هستند نیز غفلت می‌کند.

همچنین بخوانید، تاثیر ملاتونین بر خواب.

اگر علائم وسواس فکری یا اجبار را تجربه می‌کنید، یک متخصص سلامت روان آموزش‌دیده می‌تواند در تشخیص و ارائه بهترین گزینه‌های درمانی به شما کمک کند. در نیمی از افراد مبتلا به این اختلال، علائم برای اولین بار در دوران کودکی بروز می‌کنند. از آن‌جا که این علائم اغلب تدریجی ظاهر می‌شوند، ممکن است در ابتدا برجسته به نظر نرسند. در واقع، بسیاری از افراد سال‌ها با این اختلال زندگی می‌کنند پیش از آن‌که به دنبال کمک بروند.

بحث کردن درباره علائم OCD ممکن است دشوار باشد، به‌خصوص اگر قبلاً با دیگران در این مورد صحبت کرده و پاسخی دلگرم‌کننده دریافت نکرده باشید. شاید افکار وسواسی خود را با یکی از والدین درمیان گذاشته‌اید و آن‌ها، به‌جای درک مشکل، با لبخندی شما را آرام کرده و گفته‌اند: «نگران نباش، چنین اتفاقی نمی‌افتد.» اما این‌گونه برخورد محبت‌آمیز نتوانسته است مشکل را حل کند.

یا شاید سعی کرده‌اید برای همکارتان توضیح دهید که چرا چیدمان وسایل روی میزتان باید دقیق و منظم باشد. اما وقتی او یکی از وسایل را به‌طور اتفاقی برداشته و آن را در جای اشتباه گذاشته، اضطراب شدیدی را تجربه کرده‌اید تا زمانی که دوباره وسایل را به حالت اولیه برگردانده‌اید. حتی ممکن است بعداً در راهرو صدای او را شنیده باشید که درباره «عجیب بودن» شما با دیگران صحبت می‌کند.

یک متخصص سلامت روان اما شما را قضاوت نمی‌کند. او با دلسوزی به شما گوش می‌دهد و در حل مشکل همراهی‌تان می‌کند.

نتیجه‌گیری تشخیص:

اختلال شخصیت وسواس فکری-اجباری (OCPD) با نیاز شدید به نظم، کمال‌گرایی و کنترل مشخص می‌شود، حتی در جنبه‌های مربوط به روابط. برخلاف OCD، این اختلال شامل وسواس فکری یا رفتارهای اجباری نمی‌شود.

علائم اصلی OCPD شامل موارد زیر است:

• اشتغال ذهنی به جزئیات، نظم، قوانین و برنامه‌ها
• کمال‌گرایی‌ای که مانع از تکمیل کارها یا وظایف می‌شود
• وقت‌گذاری بیش از حد برای کار، به‌طوری که فرصت کمی برای علایق شخصی یا روابط باقی می‌ماند
• نگرش سخت‌گیرانه یا بیش از حد وظیفه‌شناسانه نسبت به مسائل اخلاقی و اصولی
• دشواری شدید در دور انداختن اشیا، حتی بی‌ارزش یا غیرضروری
• مشکل در واگذاری مسئولیت‌ها یا همکاری با دیگران
• تمایل به خودداری از هزینه کردن پول، حتی در مواقع ضروری
• نگرش سرسخت و انعطاف‌ناپذیر

تفاوت با OCD: